നിന്റെ നിശ്വാസം വസന്തത്തെ പോലും ദുര്‍ഗന്ധപൂരിതമാക്കുന്നു
നിന്റെ കാലടി കേട്ട് പുഴകള്‍ താളം നിലച്ചു നിശ്ചലമാകുന്നു,
നിന്റെ കണ്ണിലെ ക്രൂരതകണ്ട് മൊട്ടുകള്‍ വിടരാതെ വാടികരിയുന്നു,
നിന്റെ മേനിയില്‍ പെയ്തിറങ്ങുന്ന മഴയില്‍ കാളിയ വിഷമളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു,നിന്റെ കണ്ണീരിനു ഖനീഭവിച്ച ചോരയുടെ നിരമനിഞ്ഞിരിക്കുന്നു,
നിന്റെ സാന്നിധ്യം ഏകാന്തതയെ പോലും ശബ്ദമലിനമാക്കുന്നു,
നിന്റെ കരങ്ങള്‍ പിടിക്കാന്‍ മരണം പോലും ഭയക്കുന്നു , വെറുക്കുന്നു,നിന്റെ രോമകൂപങ്ങള്‍ നിര്‍ഗളിക്കുന്ന ലാവ പോലെ ചുട്ടു പൊള്ളുന്നു,
നിന്റെ ജീവനില്‍ പ്രണയമില്ല , നിന്റെ കാതുകളില്‍ , കണ്ണുകളില്‍ പ്രണയമില്ല,
നിന്റെ വാക്കുകളില്‍ , ആത്മാര്തതയില്‍, നിന്റെ വിശ്വാസത്തില്‍ പോലും പ്രണയമില്ല നിര്‍മലമായ പ്രണയം നിനക്കന്യമാണ് ,
നിന്നെ വെരുക്കാന്പോലും ആരും പ്രണയിക്കില്ല , സ്നേഹിക്കില്ല,നീ വേരുക്കപ്പെടുവാന്‍ പോലും അയോഗ്യനാണ്.
നിനക്ക് മരണമില്ല , വേരുക്കുവാനും സ്നേഹിക്കാനും , സ്നേഹിക്കപ്പെടാനും, നിസബ്ദമായ ശൂന്യത മാത്രമേ നിന്നെ കാത്തു നില്‍ക്കുന്നുള്ളൂ .
നിറങ്ങളില്ലാത്ത ഇരുണ്ട സൂന്യതയില്‍ നീ ഭ്രാന്തമായി ജീവിക്കണം,നീ മലീമസമായ മാംസ പിന്ദമായി പിന്നെയും യുഗങ്ങള്‍ താണ്ടണം .
നിലാവുപോലെ തെളിഞ്ഞ പ്രണയം നീ അറിയുന്നതുവരെയും,നീ വേദനിപ്പിച്ച ഹൃദയങ്ങളുടെ ശാപം നിനെ വേട്ടയാടും..
